مقایسه ی بالینی پاسخ به درمان های غیر جراحی پریودنتال در افراد سیگاری غیر فعال مبتلا به پریودنتیت مزمن ملایم تا متوسط

مقدمه: سیگار کشیدن یکی از مهم ترین عوامل محیطی در ایجاد و پیشرفت بیماری پریودنتال است. بعضی از مطالعات تأثیر مخرب سیگار کشیدن فعال و نیز تأثیر دود محیطی را بر پاسخ به درمان پریودنتال گزارش نموده اند. هدف این تحقیق مقایسه ی نتیجه ی درمان غیرجراحی پریودنتال بین بیماران غیرسیگاری و سیگاری غیرفعال مبتلا به پریودنتیت مزمن بود. مواد و روش ها: 40 بیمار 20 تا50 ساله مبتلا به پریودنتیت مزمن مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران بر اساس این که تحت تأثیر دود سیگار محیطی قرار گرفته و یا قرار نگرفته اند به دو گروه تقسیم شدند. هر دو گروه تحت درمان غیرجراحی قرار گرفته و چهار متغیر پریودنتال عمق پروب، سطح چسبندگی کلینیکی، خون ریزی هنگام پروب و شاخص پلاک کل دهان قبل از درمان، یک و سه ماه پس از درمان، اندازه گیری و ثبت گردید. متغیرهای کلینیکی پریودنتال به کمک نرم افزار آماری spss نسخه 19 و آزمون آنالیز واریانس، آزمون های تی زوج و تی مستقل در سطح معنی داری 95/0 مقایسه شد. یافته ها: در هر دو گروه، همه ی متغیرهای بالینی یک و سه ماه پس از درمان غیرجراحی پریودنتال در مقایسه با پیش از درمان از نظر آماری بهبود معنی داری داشتند (001/0 ˂ p value ) . در عین حال، بهبودی عمق پروب و سطح چسبندگی کلینیکی یک و سه ماه پس از درمان در گروه غیرسیگاری نسبت به گروه سیگاری غیرفعال به طور معنی داری بیش تر بود (05/0 ˂ p value ) . خون ریزی هنگام پروب و شاخص پلاک کل دهان بین دو گروه در بازبینی یک و سه ماهه اختلاف آماری معنی داری (به ترتیب 461/0 = p value و 770/0 = p value ) نداشتند. نتیجه گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه، دود سیگار محیطی تأثیر نامطلوبی بر نتیجه درمان غیرجراحی پریودنتال دارد و پاسخ به درمان در بیماران غیرسیگاری از بیماران سیگاری غیرفعال، بهتر است.